Vis, vis, vis
for english version see: http://jacinthacastoragb.wordpress.com
Een paar dagen geleden keek ik in de ogen van een walvis. Dat was een bijzondere ervaring. Ik zat met 15 mensen in een bootje net buiten Puerto Lopez Ecuador en we keken op gepaste afstand naar de walvismannen die hun salto’s aan het maken waren en hun flippers uit het water staken. Ineens waren er twee grote gedaanten vlak naast onze boot en een van de gedaanten, de grootste, stak plotseling heel nieuwsgierig haar hoofd boven water uit. Ze keek even naar dat malle bootje met rare wezens erin, waarschijnlijk om te kijken of zij en haar jong wel veilig genoeg waren. Daarna dook ze weer onder om, terwijl ze een sonoor geluid (een soort kreet) voortbracht, verder te gaan met haar jong op haar tocht. Een prachtig moment om contact te hebben met zo’n schitterend groot zeedier.
Vanochtend was ik op de vismarkt van Puerto Lopez, waar ik enigszins verdwaasd rondliep. Overal grote hoeveelheden vis. Er reden vrachtwagentjes vanuit de zee vol kleine visjes, die met een hark, of een schop in kratten werden geschoven. Sommige vissen vielen naast de kratten in het zand. Het waren er zoveel dat die enkele vis gewoon bleef liggen. De gieren zullen ze wel soldaat maken. Maar naast de duizenden kleine vissen, lagen ook gigantische hoeveelheden grote vissen. Ik zag hamerhaaien, die met velen tegelijk het land op werden gebracht. Gigantische roggen kwamen aan land en andere haaien, helemaal onder het bloed. Ik realiseerde me ter plekke dat deze hoeveelheden in dit kleine vissersplaatsje iedere dag aan land worden gebracht. En het gaat hier nog maar om boten die op een traditionele manier vissen.
Ik liep rond en nam foto’s van hetgeen ik me realiseerde. Dit kan niet …. dit mag niet. Deze hoeveelheden in al die kleine vissersplaatsjes betekent binnen afzienbare tijd het einde van het leven op zee. Dat kan niet anders. Zoveel kan niet gereproduceerd worden. Dat is onmogelijk.
zie de fotos en de video
Ik dacht terug aan mijn bijzondere ontmoeting met de walvis. Misschien was die ontmoeting geen toeval. Misschien wilde zij ons – door ons aan te kijken – vertellen dat we op moeten houden met het leegplukken van haar zee en was haar sonore geluid een noodkreet. Ik heb de walvis gehoord en onze hebberigheid gezien. Vis, vis, vis en nog meer vis. Hoe lang nog tot de zee leeg is en de walvissen een hongerdood sterven?
Jacinthacastora's Blog 
Plaats een reactie